Αναμφισβήτητα, όλοι έχουμε νιώσει θυμό, δεδομένου ότι ο θυμός μαζί με τη χαρά, τη λύπη, το άγχος και την αηδία αποτελούν τα βασικά συναισθήματα.
Ο θυμός αποτελεί μια προσαρμοστική απάντηση στις απειλές και ο ενστικτώδης και φυσικός τρόπος να εκφραστεί, είναι η επιθετικότητα. Ωστόσο, συχνά ενοχοποιείται ως ένα αρνητικό συναίσθημα. Αυτό, έχει σαν αποτέλεσμα, να παρεμποδίζουμε την έκφραση του θυμού. Το να μην εκφράζουμε τα συναισθήματα μας, δεν αποτελεί έναν υγιή τρόπο να αποφύγουμε τις συγκρούσεις. Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις ,ο θυμός αυτός παγιδεύεται και ‘’μεταμφιέζεται’’ ή ανακατευθύνεται είτε προς τον ίδιο μας τον εαυτό είτε προς άλλα άτομα.
Χαρακτηριστική δυσλειτουργική διαχείριση του θυμού είναι η εσωτερίκευση του. Έτσι, βλέπουμε άτομα τα οποία προτιμούν να προσπερνούν πράγματα και αφού συσσωρευτούν αρκετά από αυτά, εκδηλώνουν κάποιο ξέσπασμα με δυσανάλογη αντίδραση. Ακόμα, η εσωτερίκευση του θυμού μπορεί να εμφανιστεί με μια μορφή αρνητισμού ή επικριτικής συμπεριφοράς προς κάποιον χωρίς να υπάρχουν ξεκάθαρα μηνύματα.
Από την άλλη μεριά, παρατηρούμε άτομα που εξωτερικεύουν το θυμό τους με δυσλειτουργικό τρόπο που μπορεί να περιλαμβάνει έντονα ή και βίαια ξεσπάσματα, λόγω δυσκολίας ελέγχου και διαχείρισης των συναισθημάτων τους. Γίνεται αντιληπτό, πως για να καταφέρουμε να διαχειριστούμε εποικοδομητικά το θυμό μας, χρειάζεται αρχικά να αναγνωρίζουμε πότε θυμώνουμε, την αιτία που κρύβεται πίσω από το συναίσθημα αυτό, να συνειδητοποιήσουμε τις ανάγκες μας και να τις επικοινωνήσουμε με σεβασμό στους άλλους.